Η ΠΟΛΗ..

Από την πραγματικότητα με αγκάθια
μόνο ένα αγκάθι τελικά σου μένει
η πόλη κοιμάται-
επάνω της
χορεύουν τόσοι μανιασμένοι άγγελοι- και κάτω
καλικάντζαροι που υμνούν το βαρβάτο σκοτάδι της.
στα παρτέρια φυτρώνουν οι εγωιστικοί πανσέδες
και τα βράδια η ζέστα καρφώνει πάνω στις σανίδες
τον πεινασμένο αρουραίο της.
κάτι αλλοδαποί που τσακώνονται και η νύχτα
δεν ξέρει γρι από την βάρβαρή τους γλώσσα.
πλατεία Βάθης που οι πόρνες κάνουν δεκαπεντασύλλαβη
του στήθους τους την πραμάτεια..
κι όπου η Αχαρνών τίποτα απ' την δόξα του ονόματός της δεν θυμίζει..
χασισοπότες τρώγονται να μην η ζωή τους διαρκέσει τόσο μονότονα κι άλλο.
ουρλιάζει κάποτε του περιπολικού η σειρήνα.
η Ακρόπολη στοιχειώνει στο τελείωμά της την κοσμοπλημμύρα της οδού Αθηνάς
και μύρισε σουβλάκι επιδεικτικά το άμοιρο Μοναστηράκι.
ένας σάτυρος ασχυμονεί μες τον άπειρο χρόνο.
τον κοιτάς που είναι ο εσύ που έζησε και μες το παρελθόν που εσύ δεν πήγες.
και όλα βαίνουν καλώς και εξακοντίζουν ελπίδα
που σήπεται βαμμένη εθνικά και που χρωστάς κι εκείνη
υπερδιπλάσια χρωστάει..