Εντάξει τα συντάγματα των ανέμων που τρυπήσανε την νύχτα με τα φλογισμένα μάτια τους.
Σ’ όλα μια δίνη εξουσιαστική στερεώνεται.
Αδυνατώ να είμαι δόγμα και περιορίζομαι σε ένα ποίημα που ερήμην μου δουλεύει για
Σκάβω σε λεκτικά ορυχεία.
Εξόρυξα τα πιο ντελικάτο χρυσάφι των ιδεών.
Αυτός ο φόβος τώρα να σκαλίζω τα πετρώματα σκυφτός μέσα σε μαύρες γαλαρίες
Φράζει τα ασθενικά ρουθούνια μου και με παιδεύει να κερδίσω άφθονον αέρα.
Μένω στα ίδια που είχα πιστέψει κατορθώματα.
Ακάθιστος ύμνος!
30/1/2025
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου