Ο πόνος που δεν μπόρεσε να κλάψει είναι μια πίκρα διατρανωμένη
Που κάνει κουρελόχαρτα τα φιλοσοφικά πτυχία μας. Ο πόνος
Είναι ένα μελάνι βροντερό. Σαπίζει
Στην άλλη υπόσταση στην ξέπνοη ύλη στον πληγωμένο πηλό.
Αντηχούν οι φωνές των αθώων τα ασύνορα πεδία του πουθενά, δεν πάμε
Παρά σε έναν χαμό πιο φοβερό
Από μιας πυρκαγιάς το ξημέρωμα. Ματοβαμμένη η αυθάδεια της εξουσίας
Κάνει την ύπαρξη φτενή και κολασμένη, όλοι
οι μεταφυσικοί σταθμάρχες του άναρχου σκορπούν το παραμύθι του θανάτου
Σε αφθονία.
Με πλησίασες κείνο το βράδυ ακόμη σε ακούω μιλάς
Σαν με απόκοσμη φωνή απονενοημένα.
Βλέπω τα μάτια σου που με κοιτάζουν σε χρόνο
Που δεν είναι δικός σου ούτε
Δικός μου δεν είναι.
Και σαν μία σκιά φεύγεις αγκαλιάζοντας τις άλλες σκιές
που τραβούν τις κουρτίνες του φόβου να μείνει
Μια ιστορία του κακού που γκρέμισε τον κόσμο μας και άφησε
τριγύρω μας χίλια κομμάτια
Μαρτυρικά…
27/1/2025
φωτο από Ανθη Λουιζ
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου