Απόμακρα σπασμένος ο ουρανός
Τυχαίο άστρο τυχαίος θεός
Αβάδιστα τα μονοπάτια της σιωπής
Είναι η μαρτυρία μας που γδέρνει την γραμμένη ιστορία
Παντού ένα μνημείο ο Χρόνος
Κανείς δεν θα μας καταλάβει προ θανάτου
Σπουδάσαμε εκείνα που τα αναθεωρήσαμε.
Από τις κοσμοθεωρίες έμεινε ένα πικρό ροσόλι
Αυτός που ήπιε το ροδόσταμο τώρα μιλάει κι ανθίζει
Απόμακρος που άλλο δεν γίνεται
Πράττει το μανιφέστο της αγρύπνιας.
Μπορεί να ξιπαστήκαμε μέσα σε τόσες περιπέτειες που μας καρατόμησαν.
Στο τέλος μένει μια μελαγχολία επική
Σκουπίζω το αίμα ενός βουνού από πάνω μου:
Το αίμα όλων των κριμάτων που αδίκως μου αποδόθηκαν….
9/1/2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου