Καταγραφή ενός κλήρου που με σκούντησε να υπερασπιστώ το Ποίημα…

 

Όλος ο κόσμος να γκρεμίζεται και να ορθώνεται μια φυλακή

από κρανία και σκελετούς διαλυμένους.

Η Αλήθεια μία καταρρακωμένη κόρη που δεν είναι του ματιού και ούτε

με τα μικρά σοσόνια της και τα γυαλιστερά παπούτσια της που παίζει

κουτσό σε ένα σχολικό προαύλιο…

Λεπτοφυείς και αναντίρρητα ωραίοι οι λεπτοδείχτες-

Μοιραίοι ως την φωτιά· και ήσυχα

μαζεύουνε σπυρί σπυρί το μεγαλείο της αιωνιότητας…

Ο Χρόνος άτμητος και με συσπειρωμένες γοητείες,

περηφανεύεται για κείνο που αφήνει φιλοδώρημα σε μιαν ανάμνηση

σερβιτόρα.

Γράφω και έβγαλα συμπέρασμα από τα τεκταινόμενα.

Το σώμα δεν μιλά πολύ και πάντοτε το σέβομαι- το σώμα είναι ύμνος.

Και όπως άφθονο είναι απόψε το μηδενικό φορτίο

της ερημιάς και δεν το καταφέρνω

μια μεγαλομανία μένει να σκαλίζω λεξιλόγια και κουρασμένος ύστερα να πέφτω στο κρεβάτι μου,

στην μέσα κοίτη ενός φαντασιόπληκτου μυαλού…

Όλες οι αντιδράσεις: