Έτσι σαν που να θέλω να αποτρέψω κάθε ολοκαύτωμα….

 

Θα τάξω μιαν ημέρα στον παράδεισο- όμως σε κείνον

που έχασε τα πάντα μες τις γαλαρίες της σιωπής, κουρέλιασαν

την ακριβή του αξιοπρέπεια, τι να τάξω αλήθεια;

Αίμα κι αφανισμό διδάσκει η ιστορία του πόνου.

Σαρωτικά κινήματα να γίνει σκόνη ο άνθρωπος- με πόσα πολιτεύματα

θα πληγωθούμε;

Πίσω από το συρματόπλεγμα την ολοφάνερη απειλή η μέρα

είναι ηλιόλουστη όμως χαμένη

για κείνους που η μοίρα τους σημάδεψε. Όσοι

δεν γίνανε τροφή για τα κανόνια

Λιώσαν τα κόκαλά τους θρύβοντας και την ψυχή τους μες τον μαύρο αιώνα.

Αν σε σκουντήσει ο θάνατος, λυπήσου τους χαροκαμένους-

το στόμα της κολάσεως σαν τάφρος χάσκει εξοντωτική,

Τι ένστικτο πιο φονικό από του άγριου ζώου

έβαλε η φύση μέσα στον πιο σάπιο άνθρωπο; Τι ένστικτο;

Και ποιος το έπραξε αυτό το σκοτεινό κατόρθωμα; Αλήθεια ποιος;

Σε ποιήματα όσο και αν θα κλάψω και θα ολοφύρομαι

θα μείνει μια οσμή από καμένη σάρκα μια οσμή από καμένη που λυτρώθηκε ψυχή·

Θα μείνει η μάνα που σαν άυλη μορφή μπήκε σε φωταψία παραδείσου, και κάτι

στο στήθος μου θα σπάει το στήθος μου, να μείνει

αυτή η Αλήθεια η δακρύβρεχτη που αγιάζει όλους τους πονεμένους. Και σκέφτομαι

μην γίνουνε τα θύματα οι νέοι θύτες

στο φοβερό ανοσιούργημα του κάθε παραλόγου γύπα που με σάρκες θα θραφεί

αισχρότερος κι απ’ τους αισχρούς ακόμα…

27/1/2025

Όλες οι αντιδράσ