Παγανιστικό ξημέρωμα…

Στο ξημέρωμα ένα κουρασμένο φως αγγίζει την μάντιδα δάφνη της αρχαιότητας.

Η σκέψη που κάνω είναι λίθος ή ουτοπικό παραλήρημα;

Δύστοκη η βλάστηση χαντακώνεται ανήκοντας στην περιουσία του στυγνού χειμώνα.

Όλα μια αστραπή πριν μπούμε σε ανοιξιάτικο παράδεισο.

Σε νιώθω πια, είσαι μια ανάσα από μένα, είσαι πάντα μέσα στις λέξεις μου, λιγνή φιγούρα που μαλώνει με τον άνεμο, είσαι εδώ

Που το χειροποίητο ποίημα καταφέρνει να ψιθυρίσει μια αποκαθήλωση για το εσταυρωμένο νόημα· είσαι εδώ…

Κι ανάμεσα από τα πνιγηρά δευτερόλεπτα προβάλλει

Στο σμίξιμο των κλαδιών της χαρουπιάς, ένα πουλί

Πουλάκι νυσταγμένο που ομονοεί με τα μυαλά μου και εικόνα είναι

Άλλης ζωής αθωότερης…

24/1/2025