Ω τι χαρά!

Να ζω έξω από την ‘’φανταστική’’ αίγλη της μέρας, με χιούμορ που περίσσεψε από τις κουβέντες μας, να το ζω αυτό

εγκαταλείποντας τα αγκαθερά σφάλματά μας- ω τι χαρά!

Και να αναγνώθω εκείνα που με κεντάνε, σαν οι ιδέες που έχω και δεν συμμαζεύονται, να χαίρομαι

την ηλιοστάλακτη πεμπτουσία

της ίριδας, αυτής που σφίγγει τον ορίζοντα σαν μία μέγγενη συμπαντική- ω τι χαρά!

Θα σοβαρευτούνε κι οι πόνοι μου, εγκαταλείποντάς με, θα μικρύνουν στο ελάχιστο, θα ξεφύγω από το θανατικό λες και με ξέχασε ο θάνατος, θα ορθώσω ανάστημα και θα του αντισταθώ, λες κι ο μ…..ας από μένα θα σωνότανε- ω τι χαρά!

Και θα συνεχίσω να γράφω, αμφισβητώντας τα όρια, θα εμμένω σε μια εργατικότητα από εκείνες που οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν, κάνοντας όπως γεωτρύπανο κάτι αμείλικτο μες την λογοτεχνία, φτάνοντας να είμαι ένας περατάρης που δεν έφτασε και πουθενά, μόνο για νέες βόλτες τα παπούτσια του φοράει και

δένει τα κορδόνια του, όπως να δένει η γραφή τις νέες του βυθομετρήσεις-ω τι χαρά!

2/2/2025

Όλες οι αντιδράσεις