Ο αναστατωμένος ύμνος κάθε επικής αρχαίας περιπέτειας…

 

Ολόκληρος ο αναστατωμένος πόνος μου απόψε που μετρώ πλοιάρια των ελπίδων να τραβούν μακριά

Στον ορίζοντα, αρμάδα αυταπάτης.

Και η ζωή, σαν όψιμο βασανιστήριο, καλά οργανωμένο,

Σπάει σαν το μαστίγιο πάνω στις πλάτες των μαζών.

Απ’ όλα τα φαινόμενα περνά η περιπέτεια και αφήνει

Ίχνος του πυρωμένου μαχαιριού που το συκώτι σου κεντά μην μαρτυρήσεις τίποτα που δεν θα πρέπει.

Άγγελοι πιο λευκοί απ’ το λευκό και σκεπασμένοι την ωραία εσθήτα τους στον ουρανό κοντεύουν να χαθούνε κι ας ακούγονται υμνώντας τους παλιούς νεκρούς τους δοξασμένους.

Ω πόσο ονειρεύτηκα απόψε μια διαφυγή!

Κι όταν σουρούπωσε με είδα να απομένω μόνος πάνω στα αρχαία τείχη και να προκαλώ

Το ήσυχο τραγούδι αυτό που μ’ έκανε να κλάψω μέσα στο πηχτό σκοτάδι που φυλλοροεί αφήνοντας το δεντρολίβανο να εξέχει και να λέει

Ορμές από τον διγενή πολεμιστή που σώζει την καρδιά μας και πεθαίνει….

27/2/2025