Βλέπω εκείνα που δεν βλέπονται, σπουδάζω κάτι του θανάτου…

Έτσι για να δώσουμε πνοή σε ένα ποίημα που σαλεύει αργά μες το ξημέρωμα

Ανάψαμε την σκέψη μας και ξαφνικά γεννήθηκε η Στιγμή.

Χαράματα· όλη η καταπράσινη ευτυχία

Μίλησε με της φύσης τα αποκαλυπτήρια.

Σκιές ζωής τρέξανε πίσω από τους κορμούς των δέντρων και κρυφτήκανε

Στον στίχο που αυτομόλησε στην ανυπόμονη Αναστολή.

Και κάτι άγγελοι, κατεβαίνοντας σε ορατό ύψος,

Κλυδωνίστηκαν σαν όμορφες μπρατσέρες και στερέωσαν τον ουρανό πιο χαμηλά.

Όλα μια φωτεινή γεμάτη περιπέτεια!

Μόνο οι νεκροί στο κοιμητήριο σιγομιλούσαν κάτι για ελπίδες που δεν σβήνουνε·

Κι οι μακρινοί ορίζοντες χλιμίντρησαν σαν και με όψη αλόγου που καλπάζει

μέσα στο πρώτο φως και κάτω από την χειμωνιάτικη παράσταση…

25/2/2025