Ερωτική ομολογία…

 

Λείπεις και ζεύω την σιωπή σε στεναγμό.

Πόνεσα στα βαθιά βαθιά μου.

Ρέουν οι μέρες σαν νερό είσαι φιγούρα του βραδιού ψαύεις τον πόνο μου.

Σε αόριστα λόγια η φωνής σου δεσπόζει στον διάτρητο ύπνο μου.

Δεν είναι τίποτα οι ουρανοί που με σκεπάζουν.

Είσαι μακρινή σαν ανάμνηση είσαι παράξενα ωραία.

Συνθλίβεις τα ποιήματα και βγαίνει φωτιά,

Μια λάβα που την ήπια για να φτάσω στην καρδιά σου.

Όλα ρέουν λοιπόν και θυμίζουν πως δεν χάθηκες.

Κρύβεσαι πίσω από σκέψεις και μου φέρνεις πάντα δώρο έναν ήλιο…