Γράφω…

Κάλμαρε η νύχτα και φουσκώσαν τα πνευμόνια της,

το κρύο γέμισε τον ουρανό των άστρων,

πηγή των λόγων, σκοτεινέ θόλε που ραγίζεσαι

από του μολυβιού την κόψη

άσε με να σε αποκαλύψω, φωνήσας

μες τα σκότη τα συμπαντικά, α τρελό παιδί των εμπνεύσεων, πες μου κι εμένα

πόσο κοστίζει αυτή των στίχων μου η φυλακή…

Γράφω· στερεώνεται η σμίλη μου στο μάρμαρο και ύστερα,

το κρούει όπως δρυοκολάπτη ράμφος που του ξύλου πελεκάει το σώμα να ανοίξει

μια σωστή φωλιά…

Γράφω· στα ρουθούνια μου ακόμη το άρωμά σου,

το σαπούνι που για το κορμί σου όμορφα φλυάρησε,

στο χιονάτο του μελιού στήθος σου…

Γράφω· ο έρωτας εμμένει σε κάτι ντροπαλά φωνήεντα που ψελλίζουν

οι μελαγχολικοί πρίγκιπες του ονείρου που πρωταγωνίστησες…