Κηδεία…

Η εικόνα ρέει σαν ένα συννεφένιο μπιχλιμπίδι κάτω απ' την απόφαση του ουρανού.

Κι ένα μεταλλικό φως, σχεδόν κυνικό, τσουλάει

Ανάμεσα στις μετώπες των δέντρων, να συμμαζέψει

Την αντίφαση και την κατάφαση, σ' ένα παιχνίδι

Που αποδεικνύεται μοίρα

Και καλουπώνει να μείνει έτσι πάντα ο βίος.

Κι είναι κι αυτά που με πονούν, διαβασμένα

κι απ' την ανάποδη, σαν καρκινικές επιγραφές, στραμμένα,

Στο μηδέν μου που φλερτάρει με αριθμούς

Αχρείους και λίγους.

Φύγε τώρα φίλε, τρέξε

Προς την έξοδο, προς το σκοτεινό σημείο της απουσίας, τρέξε

Και μην διαπραγματευτείς τίποτα από αυτά που δεν σου ανήκουν, φύγε

Προς την ανθισμένη ησυχία σου, ντυμένος

Ένα σκούρο φέρετρο που καγχάζει

Κάτω από το λασπωμένο χώμα και ζητά να σωπάσει την θνητή φύση σου, την στιγμή

Που κι εσύ δεν έχεις άλλο ανάγκη από μια μαύρη μπέρτα όπως αυτών που ιερουργούνε

Πίσω από την αστραπή..