Έφηβος μένω…

Ανάποδος κόσμος: Πώς να τον κοιτάξεις;
Τον αψηφάς και σου επιστρέφεται
Ακέραιος, νόθος.
Κι η ζωή-
δίκαιη με τις αδικίες της κι άδικη
Με την δικαιοσύνη της που δεν ποτέ και ισχύει.
Φρούδες οι ελπίδες μας. Μαγνητίζω
Τον στίχο και προσκολλάται
Στο ενεστωτικό μου βάσανο- πολλά
Με πόνεσε η θλίψη.
Μετρώ τα ψιλά μου.
Θα πιω έναν καφέ και θα μείνω
Σ' αυτό το πεζουλάκι λίγο να σκεφτώ πώς πέρασαν
Άγουρα χρόνια που δεν με ωρίμασαν κι ακόμη
έφηβος μένω..