Καλαμάτα..

Χορεύουν τα άστρα πάνω στο ζαλισμένο κεφάλι μου,

Οι μπαλαρίνες χορεύουν των νεφών πολυσήμαντες

μες τον πράο αέρα,

Με μάγεψε η άγουρη Παρασκευή,

Ήρθε ακανόνιστα μες το μυαλό μου και μου τέλειωσε η βδομάδα,

Όση ποίηση τόσο όνειρο, όσος δρόμος τόσο ταξίδι,

Μου υποσχέθηκε και μου έταξε η Καλαμάτα,

Θα 'ρθω κοντά στα κεφάτα χωριά της,

Για την Ελλάδα μέσα μου ξυπνά ένας καημός και όπου με βγάλει..

 

Η Καλαμάτα μες τον ήλιο.

Διασπασμένη σαν ενοχή.

Την απαθανατίζω μέσα σε φωτογραφίες.

Ανέχεται την αδιακρισία μου.

Γιορτάζει μαζί μου την χαρά να την αγαπώ και να νιώθω οικεία τα πάντα γύρω μου.

Σε κάθε κύτταρό μου η Ελλάδα οχυρώνεται και κρατά την υψιπέτεια των στοχασμών που μπορεί.

                                                                                                   3 Ιουνίου 2016