Μνημόσυνο…

Χάθηκαν οι ακριβές μέρες και στις αναμνήσεις μας δεν χωρά η σιωπή.
Είναι και το ίχνος μιας κατάθλιψης που το μαντεύεις και σε οξειδώνει
Όπως και να το χειριστείς. Να
Που ταυτόχρονα είναι αναβολή η απόφαση και στον καιρό ο νους σου πάντα κωλυσιεργεί.
Υποθέσεις παράξενες, ιδιωτικές, δεν τις ομολογείς,
κάτι βράδια αγαπάς να σωπαίνεις και δεν θέλεις τον διασκελισμό του ρήματος- μπα.
Μια δελεαστική ομίχλη τα καλύπτει όλα και σε βόλεψε
Κι εσένα να μην φτάνεις πουθενά.
Η γραφή ραγισμένη μιλά για τον ευάλωτο εαυτό της.
Διεκδικώ ένα μνημόσυνο να με θυμάσαι όντας και εγώ ο ίδιος θα με ξέχασα να ζω
με τα μαρτύρια που έχεις και που έχω..