Επιπλέουν λιγνά άνθη όπως
λόγια που δεν ειπώθηκαν – κι αμέσως
ο ήλιος δρέπει το άρωμα· βεντάλια
των φύλλων,
χρωματική
πανδαισία,
ιλαρή,
όταν
το μεσημέρι έφτασε κι εσύ
μουντζούρωνες την σιωπή με δεητικά
φωνήεντα,
τω τρόπω
που η ζωή σου το θέλει
ανατινάζεται – και μένει
η Ποίηση γυμνή
κι απέριττη,
όπως λεπίδα
που κόβει σωστά
την μοναξιά σου..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου