Συγχορδίες του πρωινού φωτός..

Του φωτός άρξασθαι- κι αν πεις
να μιλήσεις παράδεισο
γλυκά ας είναι τα χείλη της κοπέλας
και μελωμένο το αβρό της κορμί.

Βυθίσαμε στον ύπνο· όταν ξυπνήσαμε
ήταν ο κόσμος που άλλαξε, ήταν
η ξαφνική βροχούλα
που νότιζε τα φρένα, ήταν
η φυλακή
που εγκατέλειψαν τα όμορφα χαμόγελά μας, ήταν
η εγωιστική αντωνυμία του αέρα
γύρω μας.

Και των πουλιών οι τιτιβισμοί, στα κλαδιά
των δέντρων που συντρόφεψαν την νύχτα,
ψιλές φωνούλες
των ασχημάτιστων λόγων, οι αμήχανες
σιωπές
πάνω απ' το δίχτυ της σελήνης-
Α μοίρα
και που να την νικήσω δεν μπορώ!

Κι ο πόθος σου κι ο πόθος μου, και η αυγή που χαράζει,
χειρονομίες, νεύματα στην ίσαλο γραμμή
του ορίζοντα,
μια ηλιαχτίδα
πιο τολμηρή από τις άλλες, που εισχώρησε
από τις γρίλιες ως του σεντονιού σου την λευκότητα,
άγγιγμα να προσάψει σου στην σάρκα αθανασία,
άγγιγμα να μας πρέπει ο ευκολότερος παράδεισος..