...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

1 Δεκεμβρίου 2012

Να θυμηθείς το νερό που σε σχημάτισε




Να θυμηθείς το νερό που σε σχημάτισε
Όταν ο κόσμος δεν υπήρχε, όταν η σκέψη σου
Ταντάλιζε τον πορφυρό ορίζοντα-
Ο Θεός σου γελούσε υποσχόμενος θύελλα
Οι μέρες γκαστρωμένες φως έλαμπαν στο πυρπολημένο γαλάζιο
Η Ποίηση αδηφάγα ερμήνευε τον κόσμο
πάλι και πάλι.
Έγραφες γιατί η ερημιά σου ανήκε.
Χνούδια και πούπουλα αναστατωμένα ως το τραχύ υπερπέραν
Μαγεύουν την έξαψη των χαμομηλιών
Κι ο κάμπος απλώνει και φλέγεται.
Μια αγελάδα νείρεται κάτω από το μέλι του ήλιου.
Οι αμνοί σταλίζουν μες την μεσημεριανή ησυχία.
Εκεί που ο σαμάνος κάνει μάγια πάνω στο γυμνό καύκαλο
της σιωπής και η φιλοσοφία
Δαχτυλοδείχνει την ασύμμετρη πλευρά
Των επινοημένων πραγμάτων.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου