Οι ιδέες μου αυτοαναφλέγονται..

Ο τρόπος μου ο δρόμος μου..

Αλλά ξιπάζονται πολλάκις τα φωνήεντα

Συνωμοτούν εναντίον μου κι εναντίον μιας μελαγχολικής μουσικής

Που τρυπά το στερέωμα.

Μετά

Η κάθε μέρα είναι γαλάζια.

Η σιωπή είναι γόνιμη,

δημητριακή.

Μιλώ και αφ’ εαυτού μου ακούγομαι

Που κραυγάζω

Πένητας

Διψασμένος για κραυγαλέο φεγγάρι

Και νύχτα των πόθων η μάνα μου.

Εσύ λείπεις από παντού.

Τα άστρα ξελεπιάζουν την φάλαινα

του ουρανού κι εκείνη

Στιλπνή και ολόμαυρη γυαλίζει

Μες τον ορίζοντα.

Το τσίπουρο των νεφών σταλάζει αργά μες την καρδιά μου.

Υπάρχω,     είμαι ή δεν είμαι-

Ένα και το αυτό.

Η ροή των πραγμάτων πολλαπλά με απογοήτευσε.

Το αγκίστρι μου ψαρεύει ατίθασες δράκαινες

Και τσαούσες σκορπίνες.

Οι ιδέες μου αυτοαναφλέγονται..