Το μεσημέρι είναι η ευγενική ώρα της μέρας:
Κρατήρας που όλα από κείνον θα εκραγούν
Τονίζοντας την χιμαιρική τους διάρκεια.
Παίρνω τον χρόνο μου. Αυτός ο αστάθμητος παράγων
Του φωτός που είναι ανίκητο στροβιλίζει
Τα πάντα μαγευτικά να ειπωθούν.
Επαναστατούν οι αισθήσεις μου- αν πεθάνουν
Δεν θα υπάρχω.
Αλλά τρέχει, τρέχει το νερό:
Γύρω μου, δίπλα μου, μέσα μου.
Σαν ένα αίμα χοϊκό που ορίζει
μυστικά και την δική μου διάρκεια.
14.8.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου