Εφτά πεσσοί και παραέξω άφθονες οι μαργαρίτες-

Είναι που το φως λείπει·

Το λιμάνι είναι μουντό και περίεργα άδειο-

Σαν επιμύθιο στο σώμα της θάλασσας.

Ξενίζει η γεωμετρία του·

Από το μέρος της ανατολής

έρχονται τα μεγάλα πλοία·

Μεταφέρουν τον κόσμο που ταρακουνήθηκε

Κάποτε να μην έχει πατρίδα.

Εφτά πεσσοί και παραέξω άφθονες οι μαργαρίτες-

Ο ήλιος όταν βγαίνει σκάβει με τα φωτεινά του χέρια

Μες τα χωράφια να ξεχώσει το σεπτό σώμα της Περσεφόνης.

Οι ξυλουργοί σκαλίζουν μια κομόδα

Που βάρυνε από τα χρόνια- τα σκαρπέλα τους

Χτυπούν όπως στις φλέβες το αίμα

Πιο ρυθμικά αφαιρώντας

Το περιττό σώμα της υλικής αλήθειας

Του ξύλου.

Και πιο μακριά,

μες τα χωριά του άνω βουνού

που απολίθωσε όλα τα παιδιά του

απομεινάρια ενός ναού που τίποτα στο σήμερα δεν είναι

από εκείνο που ήταν κάποτε..

Μόνο σκόνη στην μνήμη από ένα

ρημαγμένο και άνευ σημασίας ατέλειωτο τίποτα..

                                                                12.3.2010