Ανάσκελη πραγματικότητα…

Σώμα γυμνό παιχνίδι κάτω από τον ήλιο

Σώμα επάνω στην καμπή των γεγονότων και στον ριγηλό αναβρασμό της θάλασσας

Σώμα που το επιβουλεύονται οι πόθοι του κλειστού νερού

Το τρώνε οι αταξίες των σπασμένων οριζόντων

Ξαπλώνεις στην αιθρία των αποκαλύψεων

Σφύζεις από ερωτικά φωνήεντα

Θυμώνεις μέσα στην γυαλάδα που σε αναγνώθει

Αφήνεις κάθε άσεμνη πνοή στην μπάντα

Μιλάς- σιγομιλάς στο απλωμένο καλοκαίρι

Την ώρα που οι βροντές του νου σουρρεαλίζουνε

Κι εσύ καμώνεσαι το θείο- σώμα της ερήμωσης

Χωρούνε στην γαστέρα σου οι ουρανοί οι αγέρωχοι…

Ποιός χρόνος δασκαλεύει την επιδερμίδα σου

Και γράφει πάνω σου τα τατουάζ της έκπληξης;

Στρώνεις τα δευτερόλεπτα σε μύθο ξαφνικό και ολέθριο

Κουτρουβαλιάζεις τις οδύνες

Όλες οι τόλμες, όπως να τις δεις, εκτροχιάζονται

Αφήνεις ψήγματα χαράς να σε μεταμορφώσουν

Την ώρα που ωραία ντεραπάρεις μέσα στα πλουμίδια της ανατολής

Και θέτεις όλον τον έρωτα κάτω από άσεμνη κυριαρχία.

Θα σε μάθω, πού θα πάει, θα σε μάθω

Την ώρα που μονάχος μου τα δολερά ζουλούδια θα υφίσταμαι

Θα σε μιλώ μεταγλωττίζοντας την λεβεντιά σου

Είσαι ειρμός, μια αυτοκρατορία που την δένει η σιωπή

Μια συνοχή φιλιών και θαλερής οξύτητας που όλα γύρω της τα κόβει·

Είσαι πριν απ’ την προσευχή του όρθρου, είσαι

συμπαντικό φωνήεντο που εκβάλει μνήμες παραδείσου στην φαρδιά κοιλάδα

Της γαστέρας σου-

Το δυνατό ετούτο παραμύθι που το αγνοούμε και το ξέρουμε όμως και όλοι…

Αθήνα 2/7/2023

Εικόνα, έργο του Νταλί…