Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΑ.

 

Τα μολύβια μου τρώνε σελίδας άσπρο κι αχανές πεδίο της περιπλανώμενης σκέψης..

Ξύνουν το δέρμα που παραχωρεί για να χαράξουμε τα τατουάζ μας η ποιητική στιγμή..

Ποτέ το « κάτι» ίδια δεν λέγεται..

Με άλλα χρώματα

διαγνώθεται να ασθενεί η ψυχή..

Γυναίκα

με την σάρκα αφρό!

ηχεί το μοιραίο σου σώμα! Πόθους στέλνεις

να κονταροχτυπιέται το αρσενικό

που σε ορέγεται σαν μ’ ένα

μεθύσι που η σάρκα μες την σάρκα χάνεται

και γίνεται ο έρωτας γιγάντιο άνθος..

Δεν αντέχω άλλη όραση από εκείνη

που δοσμένη να έχουμε διαστρεβλώνει όλα τα

ειδομένα.. Ποιός ξέρει

στο τέλος των λέξεων πόση

ψυχή θα χρωστάμε;

Με μουσική από θεό που

αδιαφόρησε για την μοίρα μας..

Και τότε εσύ

γυναίκα αμαρτία και γυναίκα έκπτωτη

από τους παραδείσους

με τα μάτια του δαίμονα- σε σένα

προσβλέπουμε.

Πάλι να χαράξεις τον δρόμο της εξόδου

απ’ τον ωραίο κήπο..

και ας σε δικάζουν οι καιροί!

Όμως εγώ

που ξέρω

ότι μόνο η πλήξη ενός κήπου ήταν που χάθηκε ενώ

κερδήθηκαν οι τόσες αγωνίες, προβληματισμοί

να επινοήσουμε το φόντο για μια κόλαση δική μας-

σε λέω Αγία, σε λέω Γυναίκα

σε λέω φωτιά που καίει με

και στο σήμερα και στο αύριο του κόσμου!..

Αθήνα 7.3.2008