Είμαι ακοίμητο σκουλήκι που ορέγεται την Μεταμόρφωση
Παίρνω απόσταση από το σώμα μου
Το σώμα μου είναι μια χρυσαλλίδα που κατά πού θα πετάξει δεν ξέρει
Μιλώ πεζότητες που ο αέρας τις ποιητικοποιεί
Ανήκω σε ανήκουστες γεωγραφίες
Προσαράζει μέσα μου η Ιδέα η καμαρωτή
Επαναστατικοποιεί τις σιωπές μου
Όλα επάνω μου σε κατεύθυνση προς Βορρά
Και ευθύνεται για το τρεμούλιασμα ζωτικός ο χειμώνας.
Την νύχτα είμαι Ίακχος και την αυγή Ζαγρέας
Και μετά Περσεφόνη και Δήμητρα και ο παντοτινός Διόνυσος
Γεφυρισμούς σφυρίζω και γελούν και τ’ αυτιά μου
Γελά ο πλουμιστός Κηφισός
Και καταλήγει η Ελευσίνα να χορεύει μπρος στα πόδια μου.
Όχι ύλη, το καθετί είναι Πνεύμα
Και Αντίρρηση των αντιρρήσεων
Είμαι ο ιδιωτικός φαύλος κύκλος και ο δημόσιος
Ο ελληνικός χαυλιόδοντας και το ατίμητο φίλντισι
Ο κιθαρωδός ο μελίρρυτος και ο υμνωδός που λατρεύεις
Εγκαθίστανται φρυκτωρίες πολλαπλές μες το αίμα μου…
ΕΙΚΟΝΑ ΑΠΟ ΟΥΙΛΙΑΜ ΜΠΛΕΙΚ
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου