Δεν δίνω πια σημασία στις σημασίες μου
Και, λες κι αγωνιώ να οργανώσω
αλλιώς τα καθέκαστα,
Μ’ αντιπαλεύει ο Χρόνος,
Μοιράζομαι σε κλήρους μιας σπουδής που καλουπώνει
Στα πράγματα· εδώ
Που ήσυχα μιλάς κι είναι μια τύχη
Που έχω να τα βλέπω όλα να αλλάζουνε
Και να χορεύουνε μπροστά μου απλοποιημένα και φαιδρά. Κάτι
Μου λέει ότι θα τα βρούμε όλα σκούρα,
Σβήνει καθ’ όλα ο παράδεισος-
Κι όσα με νου και με καρδιά μια μέρα συγκεντρώσαμε
Θα εξαφανιστούνε…
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου