Ανοιξιάτικος ύπνος…

Περνώ μέσα από την ταριχευμένη πρόκληση των αριθμών και είμαι

Η συντέλειά τους, η γρήγορη εικόνα που ποδηλατεί επάνω στο πλακόστρωτο, ανηφορίζοντας

Προς το ζεστό βασίλειο του ήλιου.

Το μεσημέρι με γυμνώνει, μένω μόνο καρδιά

Και πάθη που κληρονομώ από τις συγκυρίες.

Τολμώ κάτι ωραία ύψη που αλλάζουνε τον χαρακτήρα μου και γίνομαι

Αψύς που με όλους τα βάζει και τολμάει

Αλήθειες που ανάβουνε φωτιές.

Όμως

Τώρα ήρθε η Άνοιξη! Τα φύλλα

Των δέντρων επιστρέφουν στα κλαριά, και η ομόνοια

Των εντόμων οδηγεί σε ένα θάμπος την πλάση.

Εγώ λιγοστεύω εγώ!

Και όπως ένας άνθρωπος γερνά, κάποτε

Σκέφτομαι έρχεται η ώρα που πεθαίνω!

Όλες οι αντιδράσ