Καλόγνωμο πρωινό εκπεφρασμένο με μελαγχολία και πόνο-
Ανοίγεται επάνω στα ροδοπέταλα, όπως για να μας πει λογάκια ο ουρανός.
Και η νύχτα που υποχώρησε, άσεμνη και ωραία, χορεύοντας
Μες τις σκιές της πάνω στα υγρά πλακάκια
Των πεζοδρομίων, νύχτα χιλιόδοξη.
Δεν έχει νόημα, νόημα έχει να μην κλάψεις
Επάνω στα χαρούμενα τριαντάφυλλα
Τα λυτρωτικά.
Εδώ μοίρασε τα χαρτιά σου και πες ότι θα σε διαμελίσει η αυγή
Σηκώνοντας τα κοφτερά μαχαίρια της επάνω
Στο κουρασμένο κορμί σου- τούτην την ώρα
την άσπλαχνη που σε σπρώχνουν
Όλα σε μια παράξενη κατάντια…
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου