{Συμπεραίνω λεπτομέρειες εκατονταετηρίδας·}

 Συννεφένιο μεσημέρι, βροτό·

Ακουμπά τις πλάτες του πάνω στον ήλιο

Ξεγελά τα άφρονα λιθάρια

Και μοιάζει με πλοήγηση χαρούμενη.

Συμπεραίνω λεπτομέρειες εκατονταετηρίδας·

Νοικιάζω λίγο άνεμο

Και καταφθάνω εκεί όπου δεν ομιλεί κανείς

Μόνο ακούνε οι ιεραπόστολοι και τα χλωμά κορίτσια των ερώτων.

Αχ κόσμος δίχως στήριγμα στην λύση του αινίγματος

Κάθετος κόσμος παραπλανημένος

Αυθαδιά και νόμισε θα βρει το δίκιο του

Ψηφίζοντας πολιτικάντηδες διεφθαρμένους!

Κάθομαι και τον μελετώ

Η λύπη του είναι η λύπη μου

Πώς αναγνώθω μια ελπίδα-έτσι τον καταλαβαίνω που πονά

Κι ενώ ούτε συμπλέουμε ούτε και μας ανήκει η ίδια θέληση

Τον περιγράφω κι αυτοκαταστρέφομαι!