Αυγή μες τον άνεμο, η νύχτα σε καμπόση ώρα θα φύγει,
Κυνηγώ την οσμή που αφήνει στο ρουθούνι μου αψάδα,
Κρυώνω λίγο, το ποίημα θέλησε να γεννηθεί
Μεσάνυχτα και κάτι, πίσω απ’ τις σκιές, στον αργυρό περίβολο του φεγγαριού.
Όσο σιωπήσαμε σιωπήσαμε, τώρα νιώθω
Από εκείνες που δεν θα συλλάβισαν ποτέ ερώτων δυνατές προσεγγίσεις·
Μένω να σκέφτομαι που λίγο ακόμα και θα βρω μια ησυχία παράξενη,
Μια ησυχία δικαιωμένη,
Πίσω απ ’όλες τις πραγματικότητες, στον χαμηλό
Γιαλό και δίπλα στα αναμαλλιασμένα αρμυρίκια…
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Υπέροχα ταξιδιάρικο, τόσο όσο χρειάζεται για να απαλύνει τις υπαρξιακές μας αγωνίες.
Την καλησπέρα μου, Στρατή.
Καλώς την Μαρία! Ε ναι, χρειαζόμαστε τόνωση για να αντέχουμε! Χαίρομαι για το πέρασμά σου!
Να είσαι καλά!
μια ανάμνηση
Από εκείνες που δεν θα συλλάβισαν ποτέ ερώτων δυνατές προσεγγίσεις·
Μένω να σκέφτομαι που λίγο ακόμα και θα βρω μια ησυχία παράξενη,
Μια ησυχία δικαιωμένη, S.P.
... ωστόσο Υπάρχουσα
σε στιγμές εσώτερες, άύλες...
Να είσαι άτρωτος εσαεί!
αστοριανή
Δημοσίευση σχολίου