Όμηρος…

Παίζουν οι ανήκουστες βροχές με το πλέον ατσάλι της νύχτας.
Βαραίνουν δεινά οι σταγόνες τους.
Στο σκοτεινό σοκάκι στο μπελαλίδικο προάστιο περπατώ και ρουφώ τον τσαλακωμένο αέρα.
Πανέτοιμος να είμαι εγώ.
Ευθυγράμμισα τα επιχειρήματα και σχεδιάζω αλλιώτικα ύψη.
Τινάζω την σκόνη της ψυχολογίας από πάνω μου, έχω πεποιθήσεις βασανισμένες.
Είναι το πάθος που με ποδηγετεί, είναι ο όμηρος του πάθους που σας μιλάει…