Ιερατικόν το πλέον…

Ξεκινώ από κήπους και αφέγγαρη νύχτα

Ο εαυτός μου κυνηγά τις θαμπές εικόνες

Μιας άμαχης πλάνης· με λουλουδιάζουν

οι ποιότητες,

Ένα κλωνάρι δεντρολίβανο κρουστό και απερίγραπτο στην σύλληψη του

Κλονίζει την Κυριακή, είμαι γεμάτος

αίσθημα και μπουρδουκλώνω

Βήματα του ιχνηλάτη χορευτή που στάθηκε μία στιγμή μες την αγάπη

Της λιακάδας και αποθεώθη᾿..

Παράφορα με δένει το κοτσύφι στον λιανό σκοπό του

Περισσεύω από κείνα που έλειψα

Αγκαλιάζοντας τριαντάφυλλα που σεμνύνονται μες την σιωπή της μέρας, καθώς

Ο Μάρτιος υπνώνει τα σπουδαία του τα μάτια που ξανοίγουν

κι άλλο την όραση…