Γνώση της οδύνης…

Θανατερές παγίδες ξέρω και που είναι ο θάνατος
σπαρμένος ολόγυρα, σαν δηλητήριο οικουμενικό, εγώ ο άφρων να εμμένω σε αβρότητες και να με πολεμά ο αιώνας.

Καθέτως με αφοπλίζει ο καιρός-όπως σε δύσκολο σταυρόλεξο αντικρίζω ισορροπίες που διαταράσσονται και είμαι μόνος που στην ερημιά του τελαλίζει
Εκείνα που με ηθική θα είναι παρανομαστής του σύμπαντος.

Γλυκά με σκοτώνει το αίμα μου, γλυκά θα με κοιμίσει
Ανίκανο να παραμείνω όπως θέλω περιπατητής
Μέσα σε κήπους που φωνάζουν καλημέρα.

Όλη την βλοσυρή εποχή φαίνεται αφομοίωσα και το αίμα μου πια πονάει
Όπως να συγκεράζει την απώλεια με παραλογισμού το μαρτύριο…