Ποίηση ante portas..

Ποίηση τσουχτερό ηφαίστειο που βρυχάται-
Ένα στολίδι αν ξέφυγε από την αρχοντιά σου
Απόψε εδώ το απίθωσε η νύχτα, που αγρυπνώ
και μυαλό ποτέ μου δεν βάζω.
Κόβουν την όραση τα μάτια
Ο καπνός της θυσίας ανεβαίνει ψηλά
Όπου είμαι είναι μια φυλακή και δραπέτευσα
Νυσταλέος.
Οι αισθήσεις μου δίχτυ που συλλαμβάνουν την αιωνιότητα
του σύμπαντος
Τεταμένες,
και ο ύμνος που ρέει
Ανθίζει ορφικά τριαντάφυλλα, σαν να μου στέλνει
ο θεός σημάδια του
Πώς κάπου στάθηκε και κάτι λέει.
Έναν στίχο, έναν στίχο μόνο- σαν αντικλείδι
Για να ανοίξω τον μεγάλο μαχαλά της Ιστορίας και να δω
Τον Άνθρωπο να σε δοξάζει· Ποίηση
Φορτίο για να σε χαρώ, τονισμένο
Φως στην λήγουσα και που μέσα σου
Τίποτα δεν λήγει- όλα αρχίζουν
Και έχουν νεόκοπη και ευλογημένη διάρκεια!..