Μανιφέστο της ηλιαχτίδας…

Έχασα τον μίτο και φλύαρα τιτίβισαν

μέσα μου οι γαλιάντρες των αγωνιών

Κάπου ξέφυγα από μια κίνηση, ανάγλυφα

αποτυπώνονται τα πάθη μου επάνω στο χαρτί

Μια λιακάδα με συντρόφευσε

κι όσο να δω τον φουρκισμένο Μάρτιο

Έπνεε τα λοίσθια πια, κύλησα

το γλαφυρό αμαξάκι μου μες την φωτιά

Της μουσικής, διχοτομημένος

απόλυτα από μια ηλιαχτίδα.

Αίτιο το φως σε όλα που με περιτριγυρίζουν

Διαχειρίζεται τις φιλοδοξίες μου

Ανήκω σε μια κάστα που υπομένει

και ζει με αμεσότητα όπως ερμηνεύει

Κοινωνικά σχίσματα που- αλίμονο- κι όμως υπάρχουν

Υμνώ την άτμητη ψυχή που εισβάλει στο σύμπαν

Αυτοσχεδιάζοντας ζω μην ξέροντας τι ανήκει

σε όλα αυτά που με πεθαίνουν…