Ανήκεις σε ποιόν θάνατο και δεν είναι οι σκέψεις σου προσπελάσιμες;

Ένα πρόσωπο που είναι πολλά πρόσωπα που είναι

ναυάγιο προσώπων πολλαπλασιασμένο

επί τον μελαγχολικό εαυτό του, μια αξία

που αποταμιεύεται μες την οδύνη

των ημερών· συνάντηση θάρρος με χάος, συνάντηση

Πεποίθησης με την Αλήθεια- μπορεί

να ζήσει ένας άνθρωπος ταριχεύοντας Ιδέες, ή

να στραφεί εμπόδιος ο ίδιος στον νωθρό εαυτό του; Κυνήγα

Την Απόφαση απ’ όπου την εγκατέλειψαν τα φθαρτά όνειρά σου-

κυνήγα

να μοιάσεις του ανέμου που έχει φωνή

όμως την σπαταλά να δέρνει κυκλοθυμικά αφηνιασμένα λουλούδια

που ζουν μες την αγρύπνια του καλοκαιριού κι αντέχουν

την κάψα

τον έρωτα

και το ποιητικό, που άντεξε στις μέρες μας,

εφαλτήριο..

Ανήκεις σε ποιόν θάνατο και δεν είναι οι σκέψεις σου προσπελάσιμες;

Όλα ξεκινούν από μια δύσκολη Δικαιοσύνη!

Μέσα στο πρωινό υπάρχουν οι αποφάσεις του πρωινού, σαν εντεταλμένες μέλισσες να συλλέξουν τον καθαρό χυμό της Αθανασίας.

Η κάψα είναι πολλή. Τα λουλούδια γέρνουν κουρασμένα το τρυφερό κεφάλι τους. Δίνεις και παίρνεις- έτσι γίνονταν πάντα· η ζωή είναι ένα παιχνίδι που δεν νοιάζεται για τις κανονικότητες.

Όταν διαβάζεις την μοναξιά, φρόντισε να έχει Δικαιοσύνη η κάθε απουσία. Όλα ξεκινούν από μια δύσκολη Δικαιοσύνη!

Η μέρα η σωστή..

Κάθε μέρα είναι η μέρα η σωστή, η μέρα

που σημαδεύει τον χρόνο μας.

Ραγισμένη,

σαν ένα καύκαλο χελώνας,

φολιδωτή

σαν νεφελώδης ουρανός,

σκιρτά

μέσα στην ατμοσφαιρική μυθολογία

των σκιρτημάτων- αφήνει

μια οσμή από ρόδου ανάγνωσμα,- μετά

που οι αγωνίες μας βαθαίνουν, και

ένα πιπέρι γεύσης κάθεται στον ουρανίσκο της σκέψης να σμίξει

το κέρδος του Τίποτα

με την απώλεια..

Κάθε μέρα είναι η μέρα η σωστή, η μέρα

που μεγεθύνεται

και ελαττώνεται,

σαν θρυαλλίδα

που πυροδοτεί την Ουτοπία..

Διαιρεμένη σε φανταστικά τεταρτημόρια χρωμάτων,

μεσημεριανή ίριδα, νερένια

υπόσχεση

ότι ο κόσμος θα συνεχίσει

τις μανιακές λωλαμάρες του, μεταξένια

κι ακάνθινη, στρογγυλή

και τετράγωνη: αναγωγή

στο ολοκάθαρο σύμπαν

μιας ποιητικής πανδαισίας…

Του σφρίγους και του θέρους…

Εξομολόγηση στο πλατύ φύλλο της συκιάς,
Δυο κοτσύφια λαλούν δικαίωση μες τον αέρα,
Οκνηρές σφήγκες κεντούνε το πετσί του σύκου,
Ο ήλιος γέρνει λαχανιασμένος μες το μεσημέρι,
Η Αττική προδίδει και προδίδεται από τους εφιάλτες της,
Ιούνιο δρεπάνι κόβει τις μολόχες ώσπερ του θανάτου,
Ένα άσθμα βαραίνει τον αγρότη του σύμπαντος,
Ευχάριστα γεγονότα σε δυσάρεστο χρόνο,
Θεός που βαριεστημένα κοιτάζει,
Όλα έχουν μια φευγαλέα δύναμη, μονάχα το νερό
Έχει το σφρίγος του ουρανού και κυλά πολυσήμαντο
Μες τους αιθέρες. Τα ποιήματα
Βουίζουν σαν χρυσόμυγες μες την μασχάλη του καλοκαιριού,
Ακροατές άνεμοι σφαδάζουν μες την πεδιάδα,
Διασκεδαστικό φως λύνει τους αρμούς του ηλίανθου,
Σπρώχνονται στα ρηχά οι αυταπάτες,
Ένα κατσίκι τρέμει και χοροπηδά στα βράχια της εντύπωσης,
Γερνάμε και χαμόγελα εννοούνται εκεί που η νεότητά μας τώρα πέρασε και πάει…

Εσώτατος απολογισμός…

Η απουσία είναι μια τρύπα απ’ όπου διέφυγε

το νόημα του παρόντος.

Να ζεις την παρουσία σου λοιπόν, να ζεις

με καθηλωτικό ένστικτο και

πρωραία αισθήματα, να ζεις

εμμένοντας στις τονισμένες σπουδές σου-

Και, όταν δεν θα υπάρχεις, των λόγων σου η βαρύτητα

ας είναι μια μονάδα μέτρησης των ηχηρών

σκιρτημάτων

όπως εσύ καθηλωμένος τα έζησες, προτού

η αξίνα σκάψει γύρω σου κι ανακαλύψει μούμιες

ταριχευμένες μες σε ψεύδος φθονερό -

να ζεις για ν’ αποκτάει χρώμα η ευθυμία· και

να γεύεσαι ετούτο το ολόχυμο

φρούτο

που άφησε το καλοκαίρι στην παλάμη σου

μέσα-

σαν μέγιστο, αήττητο μυστικό..

Όλες οι εκκινήσεις της "ιδέας" είναι πάντα ουτοπικές

Όλες οι εκκινήσεις της "ιδέας" είναι πάντα ουτοπικές· το Μυστικό όταν φανερώνεται ξεθυμαίνει· αποκτά ένα άρωμα άτονο. Το διακρίνεις όταν κάτι γίνεται κτήμα των μαζών. Πρέπει να δημιουργήσεις πολύ ευνοϊκές συνθήκες για να κινητοποιήσεις αυτό τον "οδοστρωτήρα" της Ιστορίας. Θέλει να αφήσεις τους πολλούς να γευτούν την παιδεία και, ομολογουμένως, κανένα καθεστώς δεν κάνει τέτοιο ολίσθημα. Οι κρατούντες αγαπούν να άρχουν σε αγράμματους και νωθρούς. Γιατί να εγείρουν δυνάμεις οι οποίες μπορούν να τους καταστρέψουν; Εκεί επισημαίνω αυτήν την τρελή "ουτοπία" – και μόνο αυτή είναι επαναστατική και ρηξικέλευθη με καθετί αναχρονιστικό και αρτηριοσκληρωμένο.…

Κρατώ καλά φυλαγμένα τα ουτοπικά μυστικά μου!

Ω αττικό τοπίο

Ω αττικό τοπίο, Ραμνούντα

ή Βραυρώνα, ω!

Θα έρθω λείποντας μα

θα είμαι πάντα εδώ,

γεννημένος

προ αιώνων,

δίχως γονείς,

μάνα ή και πατέρα,

θα έρθω

Αυτούσιος,

μπορεί κι ελλιπής,

εθελούσια,

στενοχωρημένος και χαρούμενος,

πλούσιος

αισθημάτων,

έντιμος

Πάντα·

εκεί που είμαι χρήσιμος μόνο στου ανέμου το σάλπισμα, αττικό

τοπίο, ω!

Ένα δάσος σκέψεις κυνηγά την δυσκολία

την δυσεπίλυτη,

τα αινίγματα αγαπώ

και αυτά που με κάνουν να κρίνω…

''Στη μέση από τα τα σπλάχνα μου, όχι καρδιά, η Ελλάδα'' Α.Σικελιανός

''Στη μέση από τα τα σπλάχνα μου, όχι καρδιά, η Ελλάδα'' Α.Σικελιανός

Ψηλαφώ το κορμί σου, ανάταση θέλουν οι σιωπές

Διακαών πόθων το αντίκρισμα, τσαγανό που σου βρήκα να έχεις, αμέτρητο ψηφίο του έρωτα, ω ρίμα, ρίμα του καλοκαιριού

Ψηλαφώ το κορμί σου, ανάταση θέλουν οι σιωπές, κρέμονται πόθοι στον κρατήρα του απαρεμφάτου

Λακωνίζειν στα δειλινά του Αιγαίου, ποιος κρατά τις λέξεις μες το στόμα του φυλακισμένες

και του παραστέκεται ο χλιδάτος Ιούνιος;

Χρυσάφι ο ήλιος που βυθά’ χρυσάφι που, στα μάτια σου, αντιφεγγίζει, μυστικό συλλάβισμα της μέρας

Για την αγάπη έλα, προσηλώσου στο αρχαίο φορτίο της, κινήσου

προς το όμορφο μειδίαμα που ξέρεις πως σου ξέρω πως

σε στόλισε η φαντασία…

Μεστώνει του ποιήματος η ρόγα η διάφανη…

Στα ενδότερα των ανέμων χαρίεντα φωνήεντα ζουν την αμεσότητα της κουβέντας-

Η Κυριακή μια βροχερή συνάντηση και ύστερα αποβροχάρης ήλιος και ποιητικός χαλασμός-

Οι σφυγμοί μου ρυθμό δίνουν στο σώμα το γυμνό της μέρας και στο φωτεινό το αίνιγμα της θαλπωρής-

Φραμπαλάδες κοραλλένιοι μηνύουν τον πόθο τον αγύρτη τον ασίκικο-

Στο φόρεμα του αιώνα

Εμπριμέ πάθη στεφανώνουν το καρό υφάσματα που αρνηθήκαν να αποκρύψουν τι-

Κορίτσια λυρικά ξυπόλυτα χορεύουν στην ακρογιαλιά των ουρανών-

Τσουγκρίζουν ντέφια στον απόηχο των στίχων-

Μεστώνει του ποιήματος η ρόγα η διάφανη…

Αμαρισύας Αρτέμιδος

Αμαρισύας Αρτέμιδος το γλαφυρό στόμα
Όταν αυγάζει κι είναι όλα τα σημαίνοντα
πίσω από τις πικροδάφνες-
Περνούν τα αυτοκίνητα γυαλιστερά σαν τα δελφίνια
Που κολυμπούν στο πλάτος του πελάγου· το απόγευμα
Η βροχή μαντρώνει φοβισμένους νοικοκύρηδες πίσω από τις τζαμαρίες
Και ντεραπάρει τις αναμνήσεις μας στον πέρα δρόμο του μυαλού. Μην

λείψεις θεά, μην σκαρφιστείς κανένα θάνατο
ή
ζωή που κυνηγά το ψέμα της αθανασίας· άσε μας
να μείνουμε σαν παραπλανημένοι και διαβάζοντας το σκοτεινό βιβλίο των ωρών
ερωτευμένοι με εκείνο που επιβιώνει
στον χρόνο μέσα των αρχέγονων ιεροτήτων..

Μελισσάκι τρελό που παίζοντας μ’ άγγιξε-

Ξεκινάς από το πάθος και καταλήγεις στον θαλερό ήλιο

Στεφανωμένη τις ασύλληπτες γιρλάντες των φυτών· εκεί που ο κόσμος

Είναι ντροπαλός και εδράζεται

Μία μελαγχολία στα μάτια των αγγέλων· την ώρα

Που η βολή σου είναι τα σεμνά τριαντάφυλλα, που μεθούν

Τις ατμοσφαιρικές ριπές του αέρα και των πουλιών οι ταξιαρχίες

Πετούν καθησυχαστικά στο ιλαρό γαλάζιο τ’ ουρανού.

Μελισsάκι τρελό που παίζοντας μ’ άγγιξε-

Φως στην πλώρα των πλεούμενων, φως

στην καρδιά σου, στο ένστικτο

φως!

Όπως ο Ιούνιος καλά κρατεί και οι εμπνευσμένες θάλασσες γυρνούν στα κύματα τις συλλαβές των λέξεων, όπως

ο έρωτας καλά κρατεί και ζεις στο ένα και μοναδικό Δευτερόλεπτο που,

ή θα γίνουν θεία τα φιλιά σου ή

πουθενά δεν θα δοθούν…

Αμέριμνη μέρα.

Αμέριμνη μέρα.

Εισέβαλε το τραγούδι στα σωθικά μου.

Κατά βάθος ευγνώμων:

καλά μου τα ‘φερες θεέ:

κι οι λέξεις που μου έστελνες,
θα σου το μαρτυρούσαν.

Πρίγκιπας βάτραχος που άδει κλέβοντας ευαισθησίες απ’ το σύμπαν.
Επιθυμίες σάρωσα.

Να ποιώ εμμένοντας σε άπειρες παρομοιώσεις.

Μοντάρω τον κόσμο μου ψηφίο ψηφίο.

Αν ξεψαχνίσεις τα γραμμένα μου, λουλούδια ωδικά με περιγράφουν.
Άκου με.

Τα όνειρα που σκάρωσα ξορκίζουν τους εφιάλτες σου.

Δια παντός.

Με κάνεις καλύτερο, κληροδοτείς για μένα λούστρο συμπεριφορών

Σε διαβάζω σαν πεταλούδα που πετά μπρος τα μάτια μου

Νυχτώνει- είσαι φωτεινή ειμαρμένη

Δεν μιλάς, ανταγωνίζεται το φως τις λάμψεις απ’ τις βλεφαρίδες σου

Με κάνεις καλύτερο, κληροδοτείς για μένα λούστρο συμπεριφορών

Κρατώ ένα αττικό ρόδο και στο χαρίζω, είσαι ιέρεια

Κατά βάθος είσαι ιέρεια και είσαι σαν δικιά μου θρησκεία..

Γράφω ξεγράφοντας- ευτύχημα- ατύχημα

Στην πεζή φεγγαράδα τα πουλιά αγρυπνάνε·

Χάσιμο να κερδίζεις και κέρδος να μην είσαι πια πουθενά

Τα ζύγισα τα λογάριασα τα είπα

Εραστές που πλανώνται και δεν τους λυπάται ο χρόνος τους

Τζόγος επάνω στο τραπέζι της ουτοπίας

Γράφω ξεγράφοντας- ευτύχημα- ατύχημα

Τα ποιήματα σκαρώνονται όταν μου λείπουν οι προοπτικές

Να δεις που οι κολάσεις δεν θα μ’ αντέξουνε, θα μ’ αποβάλλουν

Στην πεζή φεγγαράδα το ίχνος που αφήνω κάνει τα πάντα να σεμνύνονται

Μπροστά σου…

Ένα βάμμα φωτός ιαίνει τα φυλλώματα

Αντιρρήσεις έχει ο άνεμος και ορμά πάνω στα φασκιωμένα ζαρζαβατικά·

Ο ήλιος βάφει το νυν με τα χρώματα

της ελπίδας· οπαδοί της άνοιξης τα χελιδόνια,

ζουν τον εμφύλιο των αιθέρων και μένουν

βιαστικά στην επικράτεια του γαλάζιου·

Ένα βάμμα φωτός ιαίνει τα φυλλώματα και ριπίζει

τις στιλπνότητες των κλαδιών·

Τόσα είδα τόσα λέω:

Άοκνες ανθοφορίες που μαγνητίζουν την πυξίδα μου όταν ο πόλος έλξης των σωμάτων

είναι βαθύς καημός που αναρριχάται στα φλογάτα τριαντάφυλλα-

Για να τον δω και να τον δεις!

Δεν με νοιάζει αν θα είμαι αρεστός στους πολλούς.

Δεν με νοιάζει αν θα είμαι αρεστός στους πολλούς. Με ενδιαφέρει ο "ένας", εκείνος που κρατά το φρόνημά του υψηλό και τις κεραίες του σε εγρήγορση· που υπογράφει την κορύφωση του δράματος και ακούει μουσικές εκεί που οι μουσικές σιγάνε· που είναι αλαφροΐσκιωτος τόσο όσο είναι μια μέλισσα πάνω από το άνθος- προσηλωμένος στην θεϊκή Αστραπή: Να πού προσανατολίζομαι. Κι όταν καταφέρνω μέσα στην μοναξιά μου να μην φοβάμαι την μοναξιά μου, είμαι απόλυτος νικητής!

Σώζω και αγωνίζομαι γι αυτά τα οποία με σώζουν και σώζομαι από το πάθος μου να μένω στις ράγες της συνείδησης τις απαρασάλευτες..

Αττικός προσδιορισμός,

Αττικός προσδιορισμός,

συμβαίνουν όλα,

δέχονται εντολές του απείρου,

ο ήλιος κανοναρχεί επάνω στις επάλξεις των χελιδονιών,

μηρυκάζει ο μήνας τρυφεράδα του αιώνα-

μείνε μες την αποκάλυψη των αινιγμάτων.

Μετέωρο Ίλιον

και θολό Μπουρνάζι,

Δάφνη αθυρόστομη

Συνάντηση πίσω από την Κηφισιά,

ατσαλάκωτο Μαρούσι,

νεογέννητο Φάληρο

Ανάγνωση όταν οι αρχαιότητες και πάλι μιλούν, πρέπει

να στυλώσεις τ’ αυτιά σου, μηδενίζονται

τα κοντέρ των θαυμάτων

Αττική νεφελόσκεπη, ποιητικό δώρο

των μυημένων στην σιωπή, Αττική

ξεκουμπωμένο μπλουζάκι

απ’ όπου η ρόγα του κοριτσιού κολάζει

την κυριαρχία του βλέμματος..

Σε νιώθω μακρινή οπτασία που σαλεύει αργά μέσα στα μάτια μου

Η μέρα ανθίζει με χρυσές συγκυρίες γιασεμιών,

Στον πάνω δρόμο όπου ανθούν

τα επουράνια τριαντάφυλλα

και ακόμη

δεν έχει ξημερώσει·

Σε νιώθω μακρινή οπτασία που σαλεύει αργά μέσα στα μάτια μου

ανηφορίζοντας για την αγάπη·

                                                  Το φως ακόμη δεν σε έλουσε με τον γλυκασμό του και ας

μυρίζουν τα μαλλιά σου προσευχή και το κορμί σου άσβεστο πόθο!

Ενστερνίζομαι την ποίηση του εγωισμού σου-

Ξεθωριάζουν τα σχήματα, η νύχτα παρασέρνει τα άστρα στην λήθη, άτονα φεγγάρια περνούν ξώφαλτσα στον ουρανό, το φιλί που σου κλέβω είναι μυσταγωγία

Ενστερνίζομαι την ποίηση του εγωισμού σου- μ’ ό,τι κι αν σημαίνει αυτό- ποτίζομαι τον γλυκασμό του βραδιού- γιατί πρέπει να μεταφράσω το πάθος μου; Ο καημός μου ντουμανιάζει κι απόψε το δωμάτιο, επιστρέφω απ’ όπου δεν ήμουν- παράξενο τελικά: είμαι πλάνητας που του ανήκει δικαιωματικά η υδρόγειος-

Στροφές που κάνει η ψυχή μου μες το έρεβος!

Μεταγλωττισμένος έρωτας και να μην χάνει το πάθος του- σε ονειρεύομαι απόψε που μου λείπεις

Ενώ είσαι κοντά μου περισσότερο απ’ όσο ήσουν ποτέ-

Δούλα μου, δούλος σου κι ακόμη παραπέρα..

σκέψου πόσο φως ξοδεύτηκε για να σου αρέσει η πλάση

  

Να χαρακτηρίζεις το φεγγάρι από το σχήμα του, να φέρει

το απόγευμα δυνατές συγκινήσεις, να μιλά η βροχή,

Τα ιαματικά στιχάκια της να μένουν όπως οι φουσκάλες στα πλακάκια,

Να μην ντρέπεται καθόλου ο Ιούνιος,

Φύλλα των δέντρων να σαλεύουνε αργά

μπροστά στα μάτια σου,

Να έχει ο καιρός γυρίσματα,

να σ’ αγαπούν οι φίλοι,-

Πιες τον καφέ σου στο μπαλκόνι, σκέψου πόσο φως ξοδεύτηκε για να σου αρέσει η πλάση,

Μαέστροι πάσχισαν για να σε θέλγει η μουσική- και τα αόρατα

Πήρανε σημασία κοντά σου,

Γιατί εννόησες φτωχά που είναι τα χρώματα

όταν είναι να περιγράψουν την χαρά..

Περιστοιχίζομαι από λυρικές ηλιαχτίδες.

Διαύγεια πρωινή. Τιτιβίσματα σπίνων και λαγαρό τραγούδι

καρδερίνας.

Ακούσια παραδίνομαι στον μετεωρισμό.

Στα αυτιά μου βουίζουν αναρίθμητες μέλισσες.

Μα, δεν είμαι λουλούδι.. Απορώ…

Περιστοιχίζομαι από λυρικές ηλιαχτίδες.

Με θωπεύει ατίθασος άνεμος.

Στην καρδιά μου φερέφωνο ο αντίλαλος των θαυμάτων.

Βρήκα το άσεμνο γαρίφαλο που είχα σημαδέψει την σελίδα.

Ήταν εκεί, με περίμενε.

Και όσα διάβασα

έγιναν κοφτερά σκαλοπάτια.

Αττική

Αττική, τελάλη της υγρασίας της νύχτας-

Απόβροχο ναυαγισμένο θεμέλιο,

Κυρτώσου μες την παλάμη μου, βακχικό σύμφωνο χιλιοειπωμένο

Ψελλίζουν την καθαρή γραμμή των βουνών σου οι ήρωες στίχοι-

Διττά σου αποδίδονται εύσημα από το βάθος της τραγωδίας μας-

Ξέρει ο Αισχύλος-

Κρυώνουν οι λάβες της πεμπτουσίας σου, φυλλοροώ

Νομίζοντας μες τις σελίδες σου θα κατορθώσω κάτι-

Φιλολογία περιπάτου- να η φώτιση!

Μπορεί στον Κεραμεικό, μπορεί στα σοκάκια της Πλάκας-

Αφέσου στις φωταψίες, η συνείδηση είναι πάντα γενναία,

Μίλα μου, μίλα μου, το αθηναϊκό πάθος σου θα καρικώσει τα ξεφτισμένα υφάσματα της φαντασίας…

Γι’ αυτό σε ερωτεύομαι: γιατί είσαι η κραυγαλέα ένταση των σκέψεων-

Ουδέτερο γινάτι του καιρού, βρέχει

πεισματικά και συνέχεια,

ούτε καλοκαίρι δεν άντεξε μελαγχολία που είχες-

Ξεπέρασε τα σύννεφα η λύπη σου-

Ορμέμφυτο κάτι αντηχεί μέσα σου και σε κάνει αυλό-

Γι’ αυτό σε ερωτεύομαι: γιατί είσαι η κραυγαλέα ένταση

των σκέψεων-

Παίξε τον ρόλο σου, γίνε φωτιά των παθών και φέρε τον έρωτα

κοντά μου-

Θα σε πω με όση ποίηση μου εμφύτεψε αυτό το φως που δηλώνει την περιρρέουσα απουσία-

Είσαι η καθαρογραμμένη αίσθηση ενός φιλιού που αποτυπώθηκε πάνω στα μάγουλα της βροχής..

Νομίζω με ξεπέρασαν οι αμφιβολίες-

Συμπεριφορές όταν οι συμπεριφορές με ξενίζουν

Βαθύ χαντάκι του θυμού,-

Κι ο άνθρωπος

όχι αυτό που ήθελε η Δημιουργία-

Ή μήπως

λανθάνουν οι απόψεις;

Θρησκευτικό βάμμα που ιαίνει τις ψυχές ίσως, όχι τον νου μου-

Νομίζω με ξεπέρασαν οι αμφιβολίες-

Ποιός θα εδραιωθεί μέσα μου και θα εκχωρήσει τις κυριαρχίες;

Όσο μένω εντός μου τόσο με πυρπολούν εμπνεύσεις καρδιάς…

Σύντομη προσευχή επιθυμία…

Ας μου δώσει ο χρόνος την πολυτέλεια ν’ αγαπώ

και το ρίσκο

να αμφιβάλω,

να είμαι θαρραλέος και έτοιμος

να θυσιάσω μνήμες

στον βωμό του φανταστικού,

κι ας με κρίνουν οι πολύπαθοι, εκείνοι

που αλήθεια ξέρουν πώς να κρατιούνται από μιας ιδέας το καγκελάκι,

που αλήθεια σκέπτονται

σωστά,

όταν οι εποχές άλλα προστάζουν και η υποταγή

γίνεται μια συνήθεια σε αυτούς που δεν κουράστηκαν

να είναι οσφυοκάμπτες.

Λακωνία…

Ο Ιούνιος μια δίνη που κρατά σθεναρά τα νερά.

Αόριστη θάλασσα Λακωνία

Στραμμένη κατά τον νότο των επιθυμιών.

Λίθινο το λεξιλόγιό σου, λίθινες

Οι ανάγκες σου.

Όπως σε βρήκα να κρατάς πεφταστέρια μέσα στην χούφτα σου και να κλονίζεις

Του παραμυθιού το παράξενο βάθος- σκληρή

Και μοιραία,

άγουρη δόξα ενός πολέμου που οι μέρες δεν είδαν ποτέ..

Νύκτιο…

Ακομπανιαμέντο των ανέμων κι η θάλασσα είναι ένα εδραιωμένο συμπέρασμα

αμετάκλητο.

Είμαστε θνητοί και που λες

Ζούμε ροκανίζοντας μια τοξική αυτοκρατορία θανάτου.

Παράξενα που μιλώ όταν από τον ύπνο κάτι με ξύπνησε

Που δεν μπορώ να εξηγήσω ακόμα.

Περάσαν τόσα χρόνια κι είμαι κι όμως απόλυτος

Όπως μια ξαφνική βροχή, όπως αποβροχάρικος ήλιος.

Συνόδεψε άτσαλο κύμα την ζωή μου και με πόνεσε σε όλα ο βιοπορισμός.

Αφήνω το φεγγάρι να γεμίζει αργυρές υποσχέσεις την επιδερμίδα μου, κομίζοντας

Την άκαμπτη θέληση του ουρανού..

                                                                5.6.2017

Παράξενη απουσία…

Επίτηδες άνεμος κι επίτηδες συννεφιά,

χαμηλά παρασέρνουν την όραση,

στο κενό του θανάτου.

Μελαγχολικό απόγευμα,

ρίζα της σκέψης, ανοίγεται

σαν ένα άνθος υποσχετικό,

και ρέπει

την σιωπή προς την θάλασσα.

Ιούνιο γινάτι, ατελέσφορο, καθηλώνει

την ευδία

στο πρίμο ομοιοκατάληκτο φωνήεν των νοσταλγιών.

Στο σημείο όπου και που είμαστε απουσιάζουμε και που παριστάμεθα απόντες όλοι μας σφυρίζουμε

για όλα αδιάφορα.

Όταν όλα ξεθώριασαν

Όταν όλα ξεθώριασαν

Μια πέτρινη αρετή στυλώθηκε πάνω στον χρόνο-

Την κοιτούσαμε διψασμένοι·

Αυτή μας κινούσε να υπάρχουμε ή ήταν η ανθρωπιά μας που ακόμη τολμούσε ποιήματα;

Η Ελένη ζάρωσε κοντά στο αγαπημένο σκυλάκι της και άκουγε την αναπάντεχη απαγγελία-

Ο αέρας ήξερε απ’ έξω όλους τους στίχους του μοναχικού που ψάχνει μες σε άγνωστες γεωγραφίες.

Ζέστα και θαμπή συννεφιά.

Διαβάζω.

Την μέρα που υποθάλπει μελαγχολίες διαβάζω…

Ο ουρανός είναι κλειστός και διαβάζω τον τρούλο του.

Ο ουρανός είναι κλειστός και διαβάζω τον τρούλο του.

Πετούν πουλιά-

ευανάγνωστα.

Ο αέρας που λείπει.

Σε άλλες γεωγραφίες κάνει τις αταξίες του.

Ήλιε πες μου πού έκρυψες την χαρά, το κόκκινο τριαντάφυλλο που πάνω του άφησε ίχνος η αιωνιότητα;

Το μολύβι μου γράφει φιλοδοξίες που με ξεπερνούν.

Κι απ’ τα παράθυρα εισβάλει βορινός πόθος.

Της εικόνας αυτό…

Γράφω στο νερό,

όλος ο κόπος μου περαστικός,

πουθενά δεν καταχωρούνται

τα γραμμένα μου,

ο αέρας εισχωρεί μέσα τους τα φουσκώνει

όπως μια τρόμπα ποδηλάτου φουσκώνει ένα παιδικό μεγάλο μπαλόνι.

Η σιωπή έχει εμφάνιση ηφαιστείου-

στα έγκατά της δουλεύουν οι μεγάλοι θυμοί· αναρωτιέμαι

πόσες αγρύπνιες πέρασα για να την μάθω- αλλά

και μήπως αποστηθίζεται

μια σκιά,

μια ιδέα που τείνει να σε εγκλωβίσει στο σπλάχνο της; Είδα

να γέρνουν κατά την στεριά τα γερασμένα αρμυρίκια-

η πνοή της θαλάσσης τα σκουντά σαν να τα μαλώνει-

σ’ όλη την παραλία το απόγευμα είναι μελαγχολικό·

το ποίημα είναι μελαγχολικό και έρπει προς τον κοντινό λοφίσκο όπου μια αντήχηση φωνής κραδαίνει σπάθα χρυσοποίκιλτη..

Στο ένα εκατοστό να πετύχαινα τον σκοπό μου!

Διαφάνεια τόση! Ένας γλάρος πετά στον ποιητικό ουρανό μου· ακούγεται ένα κρώξιμο και κάπου ναυαγούν τα χρώματα του μεσημεριού. Στην θάλασσα που στραφταλίζουν επάνω της χρυσά γρόσια των αισθήσεων. Στο ένα εκατοστό να πετύχαινα τον σκοπό μου! Να πω τα αόρατα που βλέπω και με παρακινούν σε τραγούδι..

Ιούνιος κι άλλα…

Κοφτερό φως     πληθαίνει τις αλήθειες   ένα δέντρο χαροποιεί τα λεχθέντα μου   φαντάζομαι κάτι    και ευθύς πραγματοποιείται   ίσως κι η πίκρα μου για κείνα που δεν μπόρεσα   να είναι συνεργός   πάντως ανήκουν όλα στην πραγματικότητα   τω τρόπω που κι εγώ καταλαβαίνω τον Ιούνιο   να κεντά πάνω στο χέρι μου    το τατουάζ των θυρεών του..