όλες οι πένες μου γρατζουνούν μια ξεκούρδιστη κιθάρα

η μνήμη είναι τσαπατσούλα: άλλα τα γράφει ανεξίτηλα και, άλλα τα σβήνει λες και θέλει να μεροληπτεί κι εκείνη για λογαριασμό της. σκέφτομαι ότι θα με γηροκομήσουν οι ελπίδες μου: αυτές οι όμορφες κόρες που είχα με λατρεία αναθρέψει και που έμειναν συμπονετικές και, αγαπώντας τον Άνθρωπο.
α ρε ζωή! εκπλήξεις μας φυλάς και είσαι απρόβλεπτη ολοένα. καλά το λένε: αγρίμι είναι και αγρίμι παραμένει στους αιώνες ο άνθρωπος. στον αιώνα μας το δείχνει πλέον ξεκάθαρα. πώς να τα πω με την γραφή μου, πώς να μην θλίβομαι που όλες οι πένες μου γρατζουνούν μια ξεκούρδιστη κιθάρα;