εντολές ουρανού παίρνει ως φαίνεται το πνιγηρό κεφάλι μου.

κι απ' τον εαυτό μου απόδραση, κι από τον ίδιο εμένα..
να πώς και μες την γλώσσα αντιβαίνουμε να πώς
και μες τον πυρετό πλάθουμε μια παραμυθία
από αφεύγατη μοίρα τελικά κυνηγημένοι.

εντολές ουρανού παίρνει ως φαίνεται το πνιγηρό κεφάλι μου.
κατέχω μια βραχονησίδα σε απόμερα σύνορα πόνου.
ποιητάρης βραδύκαυστος που δέχεται σήματα έξωθεν της πραγματικότητας-
πλάθω όπως η φαντασία μου τα φέρνει.

κι απ' τον εαυτό μου απόδραση, αντίπαλος ανομημάτων..
είναι οι συλλαβές που όπως βέλη σε λαβώνουνε, κάτι θα ξέρω
γιατί όταν νυχτώνει οι κουρτίνες του ουρανού αναμερίζουνε και αναφαίνεται
του όντος ο βαθύς απροσμέτρητος πόνος..