Α κόσμε! Α Αστραπή του νου μου! Α έμπνευση!

Κόκκινες γλυκές αναπνοές, η άνοιξη βοά μέσα μου. Είμαι κάμπος, είμαι λιβάδι απέραντο που ζει τις αντιφάσεις των εντόμων του. Η γύρη μου παρασύρεται από το αεράκι και φτάνει ως το άνθος του λόγου που περιμένει καρτερικά την δική του γόνιμη τρέλα.

Μεθώ και το ξέρω: θα καρπωθώ μια ποίηση που και του άφραστου είναι καημός και φιλοτιμία οικουμενικού συνόλου.

Α κόσμε! Α Αστραπή του νου μου! Α έμπνευση!