Εκ προοιμίου…

Εκ προοιμίου λιακάδα αμέτοχη στου καιρού τις αστοχίες·
Και ο ήλιος που έζωσε τα φυσεκλίκια του και κίνησε για τις χώρες τις άπω,
σθεναρά αισιόδοξος.
Τρέμουν μες τον αέρα πεταλουδίτσες φωτιάς και η κάθε ανάσα
σβήνει κι ανάβει να μοιραστούνε οι κλήροι για έναν κόσμο καλύτερο.
Έρχομαι ταπεινά στην εκκλησία σου
Δέντρο της Σκέψης και επικροτώ τις σφραγίδες σου
πάνω στο χώμα, πάνω στην γαστέρα της γης που εκκολάπτει μέλισσες παλιγγενεσίας να καταστρώσουν τα σχέδια του μέλλοντος κι ο άνθρωπος ευτυχισμένος να είναι
μ' ένα τραγούδι και ενός πουλιού κελαηδισμό ανάμεσα
στα κλωνάρια που εξέχουν στο αύριο.
Ποίημα συντελεσμένο 'πα στην όψη ορατή της σελήνης..