Μνήμη κάπου…

Συγκρατημένα γαλάζιος ο ουρανός

επιστρέφει νουθεσίες που ξεστόμισες

Ενώ από τα μάτια σου

δάκρυα τρέχουν και μοιάζουν κουφέτα

Του αρραβώνα με την θλίψη που σε κέρδισε- Κι ενώ

είσαι παντού, γυάλινη είναι η απουσία σου

Γυάλινα τα ψιθυριστά τραγούδια που είπες

Και όλα θρυμματίζονται κάτω

από το φως μιας φλεβαριάτικης λιακάδας

Που έσμιξε το μέλλον σου με του παρόντος τον διαξιφισμό-

Σε συναντώ μυστικά, με τρόπο που κανένας δεν ξέρει,

Μια σπίθα αξίζει όσο μια φωτιά, το ξέραμε τότε,

Όλα έπρεπε να φαντάζουν αλλιώς, ήτανε ένα παράξενο παιχνίδι

Να μην καταλάβουν οι άλλοι το πάθος μας, να ακροβατούμε

Στην πραγματικότητα μιας καλοακονισμένης μαχαιριάς-

Όμως ο έρωτας δεν αργεί, ο έρωτας

είναι αψιμαχία με τον θάνατο,

Φιληθήκαμε πίσω από το ντροπαλό βράδυ, εκεί

που σε άγγιξα και τσιρίξανε

Όλες οι αθωότητες, να τότε

Που δεν ήρθε πρωί, να τότε

Που ακινητούσε ο χρόνος να κάνει σεγκόντο

Στο πάθος που είχαμε, στο κορμί, στο φιλί..