Ζω απουσίες ασύνταχτες λες κι έφυγαν από κοντά μου οι άνθρωποι-

Ζω απουσίες ασύνταχτες      λες κι έφυγαν από κοντά μου οι άνθρωποι-

Ο χρόνος με κρατά σιδεροδέσμιο,     φουρκίζομαι να ξέρω

Φυγοδικεί η αυταπάτη μου     μες την ευφράδεια των ουρανών

Και η κάθε λέξη που κρατώ    μέγιστα ρόδινη.

Σκιρτούν βαθιά μου αθωότητας ρήματα

Θεάματα τερπνά έχει να δείξει η φωνή

Ζωγραφίζω με επιμονή δύσκολο κάτι

Που περιχαρακώνει τον ορίζοντα σαν νοητή γραμμή μιας ποίησης που αθώα επλάστη’.

Ζω απουσίες που οδηγούν στα κοιμητήρια-

Εκεί που βρίσκω τους παλιούς γνωστούς 

Να ολοφύρονται κρατώντας μες τα χέρια τους ανέμους

Που θα γεννήσουν άμετρες και λυσσασμένες θύελλες.