το φιλί που πήρα αξίζει όλες τις περιουσίες του ντουνιά

Το χέρι του χειμώνα σκαμπιλίζει την μέρα
το γυμνό προφίλ των δέντρων που καμώνονται τις τραγικές φιγούρες του βραδιού
το σύννεφο το συννεφάκι που πατάει πα' στον ουρανό της θλίψης και καταδεξάμενο κατά την ημετέρα μελαγχολία
καρπούται ένα ελάχιστο αγκάλιασμα από φωνήεν γλυκό.
το αντιφατικό απόγευμα ή ο αποβροχάρης ήλιος
η λασπωμένη γη, το ρείθρο που μιλάει παρασέρνοντας
μια μουσική του νερού μες την γαστέρα των υπονόμων.
το κάθετο ρήμα που δένει με εμπιστοσύνη καθετί σκοτεινό.
στην πλάκα του ρολογιού σταμάτησαν να τρέχουνε οι λεπτοδείκτες
το τώρα ζυγίστηκε ελλιποβαρές και νοθευμένο
χρόνε μπακάλη που έκλεψες στο ζύγι την δική μου ευτυχία
θα σε μαλώνω με τα λόγια μου όσο που να πεθάνω
θα τολμώ βλαστήμιες που θα κρατούν τ' όνομά σου.
πίνω μία γουλιά καφέ μια γουλιά αίσθηση
το φιλί που πήρα αξίζει όλες τις περιουσίες του ντουνιά
ανάγλυφη σκέψη κατάθλιψη ανάγλυφη
κάτι φορές ανάγλυφος ο πόνος.
φρόντισα πολύ των λέξεων το κελί, κι εκεί φυλακίστηκα
δίνοντας καρδιά δίνοντας ψυχή δίνοντας όλα
όσα αν θα αποταμίευα θα έφτανε να έχω
μια παραλία φωσφορική όπου κοιμούνται χίμαιρες ξανθές νεράιδες..