Φωνήεν διάπυρο του ήλιου

Φωνήεν διάπυρο του ήλιου, μυστηριακό                                       
Κερί που φωτίζει του ιεροφάντη την γενειάδα                              
Από πού βγήκες που τα μελίσσια των αγρών σε ξέρουνε          
Όπως νομοταγείς το πεπραγμένο σου κάτω                                 
από τον ουρανό και το αλάτι της μέρας;                                                                   

Ζαλίζομαι να κοιτώ την φλόγα σου, η σκέψη μου θολώνει,                 
Γράφω από ανάγκη να επικοινωνώ                                                 
Ο ίδιος εγώ μετ’ εμένα.                                                             
Ελληνικό μου αγαθό που ανιχνεύεται                                           
στις παρυφές του φεγγαριού                                                       
Την ώρα που ανεπιτήδευτα σκοτεινιάζει,                                   
Μυστικό κλόνισμα πάνω στην γη που υπερκαταναλώθηκε            
Από την ματαιοδοξία των ανθρώπων η πολλή λεβεντιά της.     
Αντωνυμία εγωιστική μου, σε βρήκα                                           
Μέσα μου να είσαι αυτό που είμαι στην ουσία εγώ                           
Ο σκοτεινός ο φωτεινός ο παντογνώστης                                         
που αγράμματος φάλτσα μιλάει.