14.
Κάτι σου αποσπώ απ’ το χαμόγελο που ενώ διάρκεσε
όσο ένα χαμόγελο μπορεί να διαρκέσει
άφησε ένα άρωμα του έρωτα μέσα στην κάμαρα-
σα να λευτερωθήκανε πουλιά!
Τα κοιτώ που πετούν. Είναι η έννοια μου..
Είναι η αγρύπνια μου. Είναι ο πόθος μου..
Κι εσύ φεύγεις και πας και χάνεσαι
δασκαλεύοντας το φεγγάρι να μην μου φωτίσει την νύχτα!
18.5.2008
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Υπέροχο.
Δηλώνει τις αδιάλειπτες Εποχές ανθίσματος του Έρωτα στη Ζωή του Ποιητή....
Κάκια
θέλω όλα να τα περιβάλει το πάθος..
αυτό είναι η ποίηση!
Δημοσίευση σχολίου