Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΕΑΥΤΟΣ.

Έτσι όπως γυρίζει κι ο άνθρωπος με τις ελπίδες του μες τους καιρούς

με μια τελετουργία να ονειρεύεται στραμμένος

προς τον απολεσθέντα

Παράδεισο.

                        Το λίγο που ξέρω από ομιλούντα θεό

                        μες από  στόματα των ρόδων

                        πάει

                        ανεβαίνοντας σαν ευωδιά  

                        ολόγυρα,

                        επάνω απ’ τους γραμμένους κήπους-

Κι εκείνο που μου μάθαινε ο παππούλης μου -   συρτό

σαν το παλιό τραγούδι       

απ’ το μεράκι του ήλιου        

τώρα εκεί-

ψιθυρισμένο απ’ αγγέλους και που γράφεται με την ρομφαία τους

επάνω στην γαλάζια γάζα

της ωραίας αυγής!

Ώ μαγικό χαλί!     Να ταξιδέψω μες την φαντασία!

Και ο άνεμος που φεύγει κι ο καιρός·

το συναπάντημα του ήλιου με το πέλαγο-

στην καρδιά του νερού πορφυρό μαργαριτάρι.

Κάνουμε κουράγιο να περνά με μιαν ελπίδα η ζωή..

Στην αρχή του Τίποτα που κατοικούμε μία θύρα σφαλιστή·

πίσω της αξίζουν μόνο οι σιωπές που μέσα τους μαθαίνουμε

τον πράγματι εαυτόν μας…

                                                                           21.5.2008