Μανιφέστο μιας προσωπικής αυταπάτης..

Γιός της πρωτεύουσας σαρωμένος από τραχιές αναζητήσεις και κατά βάθος ένας θλιμμένος δύσκολος άνθρωπος, πώς έγινα έτσι και αποταμιεύω

σύνεση σφήγκας    λιγοστεύουν οι διεκδικήσεις μου , μα θέλω          

να ουρλιάξω αγκαλιάζοντας το κραταιό φεγγάρι.

Αλλάζουν οι σκέψεις μου ο αιώνας είναι τραχύς

Αγάπησα τον τρόπο του νου που σπάει τα σύνορα   και πάει πάει πάει.

Έγραψα νύχτες κουρασμένος σε δωμάτια ξενοδοχείων   πήρα

σκληρά μεροκάματα    κανείς δεν θα πίστευε την μέρα μου μια μέρα μου. Σεβάστηκα    την φιλία    η ζωή     εξουθενώνει τα σημαντικά που ένας άνθρωπος έχει     αλλά μου είναι δύσκολο να αποδεχτώ ότι δεν θα αναρριχούμαι     συνεχώς προς την απόκρημνη ηθική μου Ιδέα.

Αυτό δεν είναι η ποίηση του πρωινού είναι η ποίηση του κόπου ενός ανθρώπου που ό,τι απόκτησε το πήρε φθείροντας τα κόκαλά του.

Είναι να περιμένεις άλφα και να σου έρχεται ωμέγα..

Η ζωή σε πλουταίνει τελικά η ζωή..

Θέλω να υπάρξουν οι ταξιαρχίες των ωραίων κοριτσιών που θα αποδομήσουν τις λεηλατημένες πολιτείες    και θα φτάσουν με τα όμορφα μαλλάκια τους ως έναν ιδεατό κόσμο που απαλλάχτηκε από όλα τα κρίματα του παρελθόντος.

Να στρέψω το βλέμμα μου προς τον μακρινό ορίζοντα και να αναγνωρίσω στο πέρα του βάθος    την Ομορφιά να σέρνει το αμαξάκι της ζεμένο σε δυο άλογα   που καλπάζουν αφήνοντας μες το γλαυκό μια ωραία υπόλευκη ουρά.

Φορώ λοιπόν τα ρούχα μου και γίνομαι ένα λινό παντελόνι που το σαλεύει ο άνεμος.

Με τα μολύβια μου παντού ο έρμος φτάνω.

Σβήνω ή γράφω, πρωτοτυπώ ή επαναλαμβάνομαι- ένα και το αυτό.

Στον λόγο μου υπεισέρχεται ένας μπαγαμπόντης κοριός.

Τόσο χωρίς θεό όσο και ένθεος που θα ‘λεγε κι η κόρη μου, τόσο απόλυτος.

Με σώζει η φαντασία μου, η κίνηση προς τα πάνω, η μέσα μου εμφύλια υποβολή.

Μου υπαγορεύει ένας κρυφός ιεροφάντης που ταράζει τα κατεστημένα και αντιστέκεται στων πάντων τα πάντα.

Κλείνει η εξίσωση κάνοντας κατανοητό πως σ’ αγαπάω.

Κι έτσι αρχίζει και τελειώνει κάθε ζόρικο ποίημα μου..

                                                       4.11.2011