Χάρυβδη…

Θα σβήσουν τα τσιγάρα σου μες το τασάκι

της θαλάσσης· κι έτσι

θα είσαι φάρος που τον έφαγαν τα κύματα, κι έτσι

θα πας πιο κοντά στο ναυάγιο, πιο κοντά

στον πνιγμό, πιο κοντά

στον ανούσιο θάνατο.

Θα ακούω τις τσιρίδες σου, σαν οι φωνές

μιας Χάρυβδης που ξεσηκώνουν το πέλαγο- και ποιός τις ακούει;

Θα ακούω το επίμονο μουρμουρητό σου, θυμό

ενός ιερού ζώου που αναστατώνει

τον απόκρημνο βράχο

που μ' έδεσε η μοίρα να σκλαβώνω το κορμί μου

στου παθιασμένου τραγουδιού σου την φαυλότητα..