Ολίγης της φουρτούνας μου…

Κρυφά σε είχα.

Τι ωραία έσμιξαν οι λέξεις και μαρτύρησα το μυστικό μας!

Πρωταγωνιστές στο θέατρο μιας ανομολόγητης χαράς…

*

Στο κοκκινόχωμα, η τριανταφυλλιά γεννήθηκε για να διαπρέψει.

Άλματα κάνω προς τα πού μην ξέροντας κι ο ίδιος.

Σε μυρίζω όμως πορφυρό μου σκήπτρο, σε μυρίζω..

Μοσχοβολάς!

*

Κατεβάζει βροχή το Παγγαίο..

Τόσο φριχτά αδιάφανο και τόσο φορτωμένο μπόρα και ακόντια καταιγίδας.

Φύλαγέ με Αγιά Μαρίνα μου- πιάσε το χέρι μου!

*

Ο αέρας φυσά μια χίμαιρα που ξεκουμπώνει το πουκάμισό μου.

Ό,τι γεωμέτρησα χάθηκε ανεπιστρεπτί.

Με την λογική, κακώς υπολόγισα- χρειάζεται

Ο διαβήτης των αισθημάτων.

*

Την νύχτα η Ξάνθη είναι μελαχρινή μ' έναν κολιέ φωτεινό γύρω από τον λαιμό της.

Δοκιμάζω το Απίθανο πάνω της· βρέχει· δεν μου αρκούνε τα σκότη…

*

Άτακτη σκέψη. Ποδοβολείς μες την αντιπαλότητα που κάνει

Τα ανέφικτα να μοιάζουν εφικτά.

Και ευτυχώς! Σε κατορθώνω..

*

Ποιος ντύνει τα αγάλματα; Η πλατεία άδειασε.

Ο Κούρος αγκάλιασε την Κόρη και απομακρύνθηκαν.

Νύχτωσε πια. Δεν αντέχω τόσο κρύο φεγγάρι..

*

Αλεξανδρούπολη ορθία. Φιλήσυχη. Μουμιοποιημένη.

Ο φάρος μου χαμογελάει· τον είδα:

Θα κλέψει τις ελπίδες μου, ως το πρωί..

*

Στην ποίηση αυτό που κερδίζω δεν είναι πάντα αυτό που με συμφέρει.

Σφίγγω τις πέτρες να αδειάσουν από το ζουμί τους.

Είναι σκληρή η δική μου Αλήθεια..

*

Από θάνατο ήρθα· όλα μου φαίνονται ωραία πια.

Λαλείς μου καινούρια πράγματα και λαλώ σου λουλουδένιες πραγματικότητες.

Σου προσφέρω διάφανες αναπνοές. Αγκάλιασέ με!