Ολίγης της φουρτούνας μου…

Δεν προκαταλαμβάνω. Σέρνω μια φωτιά έξω από την ύλη που κατέφαγε.

Ο άνεμος την ξανασχηματίζει. Τόσο ιδιωτικά ενεργώντας όσο κι εγώ που έπραξα αλλιώς πάνω στις ράγες που θα βάδιζε το τραίνο χάικού..

*

Πεπρωμένο του μελανιού μου η ομίχλη.

Η όραση σωστά με οδήγησε.

Πού να σταθείς και να ευδοκιμήσεις, με τόση γύρω τυφλότητα;

*

Όλα που θέλησα να πω, ζουν σ' ένα χαρούμενο τροχάδην.

Αλλά πώς στην θέση μένουν την ίδια τους;

Μήπως η φαντασία μου, με τόσον έρωτα που έχει, τα ακινητεί;

*

Η μαστοριά μου κάνει τα έπιπλα να μιλούν.

Το ξύλο τόσο φλύαρο!

Θα κόψουν εισιτήριο τα πράγματα για μιαν, που δεν προσέγγισα, αιωνιότητα..

*

Έχω συνυπολογίσει τα θραύσματα στον πίνακα της θάλασσας.

Πού αλλιώς θα χωρούσα τόσα κύματα και τόσα βότσαλα που δεν ζαρώνουν ούτε

Μέσα στα χέρια μου ούτε και μέσα στην καρδιά μου;

*

                                                          Αλεξανδρούπολη 3.2.2015